ACTION PAINTING

Action painting (malarstwo gestów) to styl malowania, w którym farba spontanicznie kapie, spryskuje lub rozmazuje płótno, a nie jest starannie nakładana. Powstała w ten sposób praca często podkreśla fizyczny akt malowania jako istotny aspekt gotowej pracy lub troskę artysty.

Dla zrozumienia action painting niezbędne jest umieszczenie go w kontekście historycznym. Ruch action painting miał miejsce po zakończeniu II wojny światowej. Wraz z tym nastąpił chaos w gospodarce i kulturze w Europie, a w Ameryce rząd wykorzystał ich nowe znaczenie. Efektem artystycznego odrodzenia ekspresjonizmu w Ameryce, a dokładniej w Nowym Jorku, action painting rozwinęło się w epoce, w której mechanika kwantowa i psychoanaliza zaczynały kwitnąć i zmieniały postrzeganie świata fizycznego i psychicznego.

Amerykańscy malarze akcji zastanawiali się nad naturą sztuki, a także przyczynami jej istnienia, często kwestionując wartość action painting. Poprzednia sztuka Kandinsky'ego i Mondriana uwolniła się od przedstawiania przedmiotów i zamiast tego próbowała przywoływać, zwracać się i nakreślić, poprzez zmysł estetyczny, emocje i uczucia widza. Action painting poszło o krok dalej, wykorzystując idee podświadomości zarówno Junga, jak i Freuda jako swoje fundamenty. Wielu malarzy było zainteresowanych badaniami Carla Junga nad archetypowymi obrazami i typami i wykorzystywało własne wewnętrzne wizje do tworzenia swoich obrazów. Wraz z Jungiem, Zygmunt Freud i surrealizm mieli również wpływ na początek action painting. Obrazy malarzy action nie miały przedstawiać przedmiotów jako takich, a nawet konkretnych emocji. Zamiast tego miały dotknąć obserwatora głęboko w podświadomości, wywołując poczucie pierwotności i wykorzystując zbiorowe poczucie archetypowego języka wizualnego. Dokonał tego artysta malując „nieświadomie” i spontanicznie, tworząc w danej chwili potężną arenę surowych emocji i akcji. Na action painting wyraźnie wpłynął surrealistyczny nacisk na automatyzm, który (także) pod wpływem psychoanalizy zakładał bardziej bezpośredni dostęp do podświadomości.

COLOR FIELD PAINTING

Color field painting (malarstwo barwnych płaszczyzn) to styl malarstwa abstrakcyjnego, który pojawił się w Nowym Jorku w latach czterdziestych i pięćdziesiątych XX wieku. Został zainspirowany europejskim modernizmem i blisko spokrewniony z abstrakcyjnym ekspresjonizmem, podczas gdy wielu z jego znanych wczesnych zwolenników należało do pionierów abstrakcyjnych ekspresjonistów. Pole koloru charakteryzuje się przede wszystkim dużymi polami płaskiego, jednolitego koloru rozłożonymi lub poplamionymi w płótnie tworzącymi obszary o nieprzerwanej powierzchni i płaskiej płaszczyźnie obrazu. Ruch kładzie mniejszy nacisk na gesty, pociągnięcia pędzla i działanie na rzecz ogólnej spójności formy i procesu. W późnych latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku w niektórych częściach Wielkiej Brytanii, Kanady, Australii i Stanów Zjednoczonych, zwłaszcza w Nowym Jorku, Waszyngtonie i innych krajach, pojawili się malarze kolorowi, którzy używali formatów pasów, tarcz, prostych wzorów geometrycznych i odniesień do zdjęcia krajobrazu i przyrody.

Artyści nowojorscy szukali odpowiedzi na pytanie, jak duży potencjał ekspresji zawiera barwa i w jaki sposób można stworzyć złudzenie masy i ruchu. Kolor jest najistotniejszym elementem dzieła, a nadrzędną ideą jest przekazanie jego emocjonalnego oddziaływania. Sam akt twórczy jest ściśle kontrolowany i podporządkowany wyzwalaniu w widzu podstawowych przeżyć.

Abstrakcyjna forma ma wyrażać sublimację i nieskończoność. Dla osiągnięcia tego celu eliminowane jest przedstawianie natury, odrzucona zostaje tradycja czy powiązania z jakimkolwiek nurtem w sztuce. Zwłaszcza negowana jest tradycja, jako prowadząca do przewidywalnych rozwiązań.